1. « Je n’aimais pas le portrait » affirma-t-il. « Parce que la personne que vous devez photographier (…) généralement n’aime pas ca ». Cela est tout à fait vrai et même moi, fascinée par les portraits, je suis d’accord. C’est pour cela je photographie les gens, que je connais un minimum. Mon envie de faire le portrait d'une personne se déclenche au fur et à mesure que je découvre ses habitudes gestuelles et ses mimiques. Je peux lier ca au fait que llors de reportage de voyage il m'arrive d'omettre de demander la permission de faire la photo d'une personne. Soit il va dire non, soit il va poser et la scène et le moment que je voulais photographier disparaîtra pour toujours. Cependant Willy Ronis a avoué que le dernier portrait qu’il avait fait, il l’avait fait dans la joie parce que c’était avec une personne (…) qui lui avait demandé de lui faire un portrait. Et voila la différence !
2. Willy Ronis s’est consacré d'abord à la musique, qu'il apprenait auprès de sa mère lituanienne et pianiste.
A-t-on un œil photographique plus sensible lorsqu’on a sensibilisé un autre sens ? Mes observations me poussent à donner une réponse positive. Peu importe si on est passionné par le théâtre, la musique, la poésie, la peinture ou même si on a un gout culinaire (pourquoi pas ?) cette sensibilité peut s’avérer décisive dans la photographie.
3. Combien avait-il d’appareils photo dans ces 75 ans de vie professionnelle ? Trois, il a résumé cela ainsi « c’est le photographe qui fait la photo, ce n’est pas l’appareil ». Personnellement j'en suis à mon 4ème appareil. Cela est du au fait que les deux précédant sont tout simplement tombés en panne parce que dans l'ère du consommable-jetable la longévité n'est pas la bienvenue. Il fut un temps où les appareils photos pouvaient servir à planter des piqués, vu leurs solidité. Maintenant ils servent à envoyer des MMS. 4. Je n’ai jamais utilisé un pied.Eh ben voilà ! Qui a dit qu’un pied constitue un élément indispensable dans le sac d’un photographe?
Willy Ronis, photographe d'un siècle
envoyé par Mediapart. - Futurs lauréats du Sundance.
1. "Nie lubiłem portretu", mówił. "Ponieważ osoba, której robi się zdjęcia, zwykle tego nie lubi". Jest to całkiem prawdziwe i mimo mojej fascynacji portretem, zgadzam się. Dlatego właśnie pozowane portrety najlepiej jest robić ludziom, których się choć trochę zna. Lub tym, co tego chcą. Zwykle ochota na zrobienie czyjegoś portretu, sesji, przychodzi mi w miarę poznawania tej osoby, jej mimiki, gestykulacji, sposobu bycia. Z kolei podczas podróży i tzw. „street foto” nie da się czasami być grzecznym i pytać o pozwolenie na zrobienie zdjęcia, bo chwila pryśnie. To tak naprawdę często nie o tego człowieka chodzi, którego się fotografuje, a o moment, grę wielu elementów danej niepowtarzalnej chwili. Jednak Willy Ronis przyznał jednak, że ostatni portret wykonał z wielką radością, ponieważ osoba, której go robił, nie tylko bardzo ją cenił, ale i ona sama go o to poprosiła. I właśnie to stanowi różnicę.
2. Willy Ronis zaczynał od muzyki! Nauki pobierał dzięki swojej matce, która była pianistką (z Litwy notabene).
3. Ile Willy miał aparatów fotograficznych w ciągu swojej 75 letniej kariery fotoreportera? TRZY. On podsumował to w ten sposób "to fotograf robi zdjęcie a nie aparat”. Ja mam w tej chwili czwarty. Dwa poprzednie się po prostu zepsuły. Ponieważ w epoce jednorazówek trwałość nie jest mile widziana. Minęły już te czasy, kiedy aparatem można było przybijać gwoździe, takie były solidne. Teraz można, co najwyżej wysłać za ich pomocą MMSa.
4. Willy nigdy nie używał statywu! Kto powiedział, że jest on niezbędnym elementem w torbie każdego szanującego się fotografa?
Posts
